Marjolijn Jacobs

Vrijdagavond zijn we ouders geworden. Ouders van een veels te klein, stil jongetje. Na een mooie en snelle geboorte was hij daar dan. Eindelijk en tegelijk veels te vroeg. Onze ouders zijn komen kijken. En wat zijn we ontiegelijk trots, we overstromen van liefde. We “moeten” blijven en slapen die nacht, met onze zoon tussen ons in. Niet in onze armen, maar in een bak met water. We hebben gekozen voor de watermethode. Doordat Jip al even overleden was begint zijn huid al los te laten en is zijn huid grauwer. In het water beschadigen we zijn huid niet verder en wordt hij weer mooi roze. 
Dankbaar zijn we voor de verpleegkundige die komt kijken hoe het met ons gaat en vraagt of ze ons ook mag feliciteren. Ze bekijkt Jip uitgebreid en benoemt dat ze vindt dat hij wel op papa en mama lijkt. Ze rangschikt de knuffels die we gekregen hebben om het bakje waar hij in ligt. Ze zorgt voor hem zoals ze ook voor een levend kindje zou zorgen; met aandacht en liefde.
In de ziekenhuiskamer waar we met zijn 3tjes zijn is een echte bevalbubbel ontstaan. Hier bestaat alleen de liefde en trots die we voor Jip voelen. Hoeven we nog even niet te denken aan wat hierna gaat gebeuren. We maken voet- en handafdrukjes en kijken eindeloos naar hem. 
Maar dan is het tijd voor de babyscan en MRI die ze gaan maken. We hebben aangegeven wel onderzoek te willen laten doen, maar geen obductie. Ik wil mee, wil hem niet alleen laten. We hebben al zo weinig tijd samen. Maar ze raden het af, ik zou alleen in de wachtkamer moeten wachten. Ik zou niet mee mogen naar binnen. Er gaat een doek over Jip’s bak en ze nemen hem mee.
Het duurt eindeloos voordat ze terugkomen. En tegelijk gaat de tijd enorm snel. We weten namelijk dat als dit gedaan is dat we voorbereidingen treffen om naar huis te gaan. En dat dan de bubbel echt barst. We krijgen de papieren mee, met het verslag van de bevalling en de papieren waarin staat dat Jip stilgeboren is. Zonder mogen we hem niet meenemen naar huis.
Veilig in zijn bakje pakken we JIp in om mee naar huis te nemen. We lopen samen de gang af. Ik wil niet in een rolstoel. Ik moet zelf lopen, dus schuifel naar de uitgang, En we beseffen ons maar al te goed, dat dit de eerste stap is naar een het afscheid.